Περί αναπληρωτών..
Είναι
κοινός τόπος πως ένας από τους μεγάλους χαμένους των πολιτικών “λιτότητας” της
προηγούμενης πενταετίας (και όχι μόνο) είναι ο χώρος της Παιδείας, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται…
Άψυχο και έμψυχο υλικό αντιμετωπίζονται με
όρους ψυχρής και στυγνής οικονομικής σκέψης.
Και μέσα σε αυτό το αφιλόξενο εκπαιδευτικό
περιβάλλον ευδοκιμεί ο θεσμός του αναπληρωτή...
Ως θεσμός, σε ένα προγενέστερο
πλαίσιο, ήταν λογικός και εξυπηρετούσε τη λειτουργία του όρου του: αναπλήρωση.
Ένας αριθμός εκπαιδευτικών καλούνταν να καλύψει έκτακτα κενά όπου αυτά
προέκυπταν ανά την Ελλάδα.
Τη τελευταία πενταετία όμως ο αναπληρωτής
εκπαιδευτικός έχει πλέον άλλο ρόλο. Από τη μία τα οργανικά κενά αυξάνονται στα
σχολεία της Ελλάδας και από την άλλη οι διορισμοί μηδενίζονται. Έτσι, πέρα από
την προβληματική που δημιουργείται στις σχολικές μονάδες (κάθε Σεπτέμβρη τάξεις
χωρίς δάσκαλο με άμεση συνέπεια στην ποιότητα της εκπαίδευσης) προκύπτει ένα
εργασιακό καθεστώς με τα παρακάτω παράδοξα χαρακτηριστικά:
- Πρόσληψη-απόλυση
με 9μηνιαία ιδιωτική σύμβαση στο δημόσιο ενώ η ανάγκη συνεχίζει να υπάρχει
(αναπληρώνεις ουσιαστικά τον εαυτό σου)
- Διαφορετικά
δικαιώματα από έναν μόνιμο εκπαιδευτικό σε άδειες, επιδόματα σε θέσεις
ευθύνης κ.α. Μία κατάσταση που έχει παγιωθεί και μονιμοποιηθεί.
- Περιορισμός
στο επίδομα ανεργίας με την αύξηση των προϋποθέσεων για την καταβολή του.
- Ποινή
διετούς αποκλεισμού από τους πίνακες, σε περίπτωση άρνησης θέσης
- Και
τέλος σαν κερασάκι έρχεται να προστεθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου περί κλειδώματος των
πινάκων από το 2010 και μετά.
Κι εσύ να ταλανίζεσαι
ανάμεσα στη ματαιότητα (για τη Πολιτεία ήταν σαν να μη δουλεύεις αυτά τα
χρόνια) και την αγωνιστικότητα (είναι μια κατάφορη αδικία που πρέπει ν'
αρθεί..)
Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας
ανακοίνωσε ότι : καταργεί την ποινή του
διετούς αποκλεισμού από τους πίνακες σε περίπτωση άρνησης θέσης, και θα
μετρήσει ολόκληρη την προυπηρεσία από το 2010 και μετά.
Το
μελανό σημείο είναι ότι δεν αναγνωρίζει για την τετραετία 2010-2014 το
διπλασιασμό των μορίων σε όσους υπηρέτησαν σε δυσπρόσιτα σχολεία. Κι αυτό είναι σίγουρα άδικο!
Πέρα
απ’ το αν μας συμφέρει ατομικά ή όχι να προσμετρηθούν τα μόρια στους
συναδέλφους που υπηρέτησαν εκείνα τα χρόνια στα δυσπρόσιτα σχολεία και αν
συνειδητά ή τυχαία λόγω της θέσης τους στον πίνακα, του φόβου της διετούς
ποινής και της ανάγκης τους για δουλειά βρέθηκαν εκεί, έχουμε χρέος σαν κλάδος
να τους προασπίσουμε αυτό το δικαίωμα. Τα δούλεψαν!
Ας αναλογιστούμε σαν σώμα ποιες είναι οι
διεκδικήσεις μας, μη τυχόν και η διαπίστωση είναι ολέθρια… Σίγουρα οι πολιτικές
του “διαίρει και βασίλευε” τόσων χρόνων αποδίδουν πλέον καρπούς στις εργασιακές
και προσωπικές μας σχέσεις. Από κάθε μεριά βλέπεις και μια επιχειρηματολογία
για το ποιο είναι το σωστό ή το λάθος ανάλογα με το συμφέρον του καθενός
μεμονωμένα (να μετρηθεί ή να μην μετρηθεί η προϋπηρεσία , να διπλασιαστεί ή να
μη διπλασιαστεί, κ.τ.λ.).
Όμως φτάνει κάποια στιγμή συνάδελφοι που
πρέπει να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το δίκαιο, ανεξάρτητα από το αν συμφέρει
μεμονωμένα τη δική μας θέση και να στεκόμαστε με ενσυναίσθηση απέναντι
στους συναδέλφους και συνανθρώπους μας.
Εμείς από τη μεριά μας καλούμε:
-το
Υπουργείο Παιδείας να αναγνωρίσει ολόκληρη την προϋπηρεσία και να προσμετρήσει
και τους διπλασιασμούς των δυσπρόσιτων σχολείων
και
-τους συναδέλφους να συστρατευτούν στα Σωματεία και τους Συλλόγους τους για ΜΑΖΙΚΟΥΣ αγώνες.